Dzik (Sus scrofa)
Dzik jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych zwierząt w Polsce. Często budzi strach wśród piechurów – nic dziwnego. Największe odyńce (czyli samce) mogą ważyć nawet 350 kg!
Dźwięki charakterystyczne: chrząkanie, kwiczenie Posłuchaj
Wygląd
Dzik jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych zwierząt w Polsce. Często budzi strach wśród piechurów – nic dziwnego. Największe odyńce (czyli samce) mogą ważyć nawet 350 kg! Zazwyczaj jednak ich waga waha się w granicach 170 kg (odyńce) oraz 70 kg u lochy.
Odyniec jest o wiele większy od lochy dodatkowo starsze osobniki są uzbrojone w potężne szable. Warchlaki (czyli młode) do około 4 miesiąca posiadają charakterystyczne paski po bokach. Ciało dzików przypomina trójkąt, czyli jest wąskie z przodu i szerokie z tyłu, dzięki czemu łatwiej jest się mu przedzierać przez gęste zarośla.
Dzik uwielbia tarzać się w błocie i ocierać o drzewa – na skutek czego po jego bokach tworzy się twardy pancerz nazywany usmołem – są to włosy posklejane żywicą i błotem
Występowanie
Dziki żyją praktycznie wszędzie chodź w lasach liściastych i mieszanych najłatwiej mogą znaleźć pożywienie oraz schronienie. Unikają jedynie wysokich partii gór oraz odsłoniętych terenów.
Zachowanie
Dziki żyją w watahach, czyli grupach składających się ze starej lochy, która jest przewodniczą stada, oraz innych samic wraz z warchlakami. W przypadku wyczucia zagrożenia locha dźwiękiem sygnalizuje to warchlakom, a te zalegają przy ziemi, przez co trudno je zauważyć. W obronie młodych locha potrafi zaciekle walczyć, dlatego nigdy nie zbliżaj się do młodych.
Wataha nie jest stała i w różnych okolicznościach może się powiększać lub dzielić na kilka małych, działających osobno grup jednak zazwyczaj jej członkowie zachowują ze sobą kontakt. Odyńce prowadzą samotny tryb życia czasem dołączając do watahy na pewien okres czasu, szczególnie w okresie huczki która trwa od listopada do stycznia.
Dziki mieszkają w barłogu, czyli legowisku. Najczęściej jest ono zlokalizowane w młodnikach lub w podobnych trudno dostępnych miejscach. Odyńce przed wejściem do barłogu często krążą i nasłuchują, a przy wyjściu z legowiska idą zawsze pod wiatr[1].
Dziki poruszają się bardzo cicho, a także potrafią pływać. Charakterystyczną czynnością wykonywaną przez dziki jest buchtowanie, czyli płytkie rozkopywanie nosem ziemi w celu znalezienia żywności – oprócz charakterystycznego wyglądu, na buchtowisku można także wyczuć specyficzny zapach.
Zdjęcia dzika
[et_pb_gallery gallery_ids=”294,295,296,297″ zoom_icon_color=”#ffffff” hover_overlay_color=”rgba(0,0,0,0.73)” admin_label=”Galeria” _builder_version=”3.0.87″ use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”][/et_pb_gallery]
Żywność
Dzik jest zwierzęciem wszystkożernym. Najczęściej zjada trawy, korzenie i zioła, ale najbardziej lubi bukwie, żołędzie oraz ziemniaki. Oprócz tego nie pogardzi ptasimi jajami, ślimakami, drobnymi gryzoniami, a nawet padliną.
Zmysły
U dzików najistotniejszy jest zmysł węchu oraz słuchu. Swoimi małymi ślepiami dziki widzą słabo.
Mini słowniczek[2]
Gwizd | ryj |
Słuchy | uszy |
Biegi | nogi |
Rapety | racice |
Tabakiera | “nos” |
Szable | kły |
Przypisy:
[1]http://www.anad.republika.pl/dzik.htm dostęp: 1.04.2012
[2]Tamże
Bibliografia:
- Josef Reichholf, Leksykon przyrodniczy ssaki, Wydawnictwo Świat Książki, Warszawa 1996, s 202 -205
- http://www.anad.republika.pl/dzik.htm dostęp: 1.04.2012
Odgłosy zwierząt, mogły zostać umieszczone dzięki uprzejmości Pana Andrzeja Otrębskiego, autora strony poświęconej myślistwu.